Houthakkersfestival Bad Berleburg

Elke twee jaar is er in Bad Berleburg de traditionele Wittensteiner Holzmarkt. Hier presenteert de bosbouw industrie het nieuwe speelgoed, is er een braderie, zijn er de "lumberjack games" en is er ruimte voor houtkunst.

Martina Kreitmeier

Voor de kunst waren twee kunstenaars uitgenodigd die vorig ook schitterden op de 1e Internationale Holzkunst Festival in Stünzel.  Omdat zo'n beeld maken uit een drie en halve meter lange eiken stam met een doorsnede van 80 centimeter een hele klus is waren de kunstenaars alvast een week eerder gekomen om bij ons in de tuin alvast het grove voorwerk te doen.

Wij zelf waren deze week niet aanwezig, maar buurman Heinz regelde het allemaal en stuurde regelmatig foto's per whatsapp, zodat ook wij op de hoogte bleven van de vorderingen.

Donderdagavond gingen we ook naar Stünzel, en door onoplettendheid misten we de afslag naar de A45. De navigatie stuurde ons vervolgens via een andere snelweg die echter wegens "bauarbeiten"  na enige kilometers volledig gesloten was. Hierdoor dwaalden we  bijna een half uur door Dortmund om uiteindelijk weer op de A45 te komen, maar als gevolg van deze omweg kwamen we pas heel laat aan. De volgende ochtend werden we echter alweer heel vroeg wakker geschud doordat er een LKW de kunstwerken uit de tuin kwam ophalen om ze naar Berleburg te brengen.

Met het prachtige licht van de opkomende zon ontwaarden we de twee schitterende kunstwerken van Martina Kreitmeier en Martin Bill. Nog snel een paar foto's, en weg zijn de beelden en het gevolg met een stuk of 8 zeer wakkere Duisters. Wij drinken eerst nog maar eens een koffie en realiseren ons dat we de kunstenaars helaas niet aan het werk zien, ons rest alleen een kuub zaagsel en brandhout.

Bijl werpen

Tijdens de Lumberjackgames zijn we getuige van het bijl werpen en zo snel mogelijk drie gelijke plakjes van een boomstam zagen. Zagen van boven naar beneden, dan naar boven en dan weer naar beneden. Dit is echt een serieuze sport en de deelnemer van team "Houtworm" won met gemak deze wedstrijd, volgende keer doen we ook mee, we gaan het hele jaar oefenen.

Mede organisator van het Holzbildhauer Festival

Holzbildhauer Stünzel Website

Het eigenlijk nauwelijks te geloven maar inmiddels zitten we in het Duitse verenigingsleven. Zo werken we mee aan het door buurman Heinz opgestarte Holzbildhauer Festival dat in augustus gaat plaatsvinden. Daarnaast bakken we appeltaart voor het Stünzelfest en wonen we de vergaderingen van het Jagdgenossenschaft bij.

Geen vereniging kan zonder vergaderen, en ook voor het Holzbildhauer Festival vinden er regelmatig vergaderingen plaats bij het café tegenover ons huis. Nu heb ik ook in Nederland jarenlang in verenigingen gezeten (o.a. On(w)ijs Festival) en daardoor een leuk inzicht in overeenkomsten en verschillen in hoe zulk soort dorpsvergaderingen er aan toe gaan.

In Nederland begonnen we altijd met koffie en koek,  maar in Duitsland beginnen we gelijk met bier en radler en dat maakt de tongen lekker los. Gelukkig houdt de café bazin het strak in de hand en straft gelijk diegenen af die door elkaar praten en van het onderwerp afdwalen met de opmerking dat ze "een aantekening in het klassenboek krijgen"! 

Al met al zijn er niet veel verschillen, en gaan dergelijke dorpsvergaderingen er in Duitsland net zo aan toe als in Nederland. De enige kleine verschillen die er zijn zitten in officiële dingen zoals wetgeving, de Duitsers zijn meer geneigd zich precies aan de wet te houden, de Nederlanders zijn daar wat losser in. Verder merk je in de vergadering dat er een soort hiërarchie is, hoe ouder hoe wijzer en meer respect men krijgt.  

Gezien het feit dat het dorp nog geen twee jaar Internet heeft en niemand verstand heeft van Internet is mij gevraagd de web site van het Holzbildhauer Festival te maken. Dat doe ik natuurlijk graag al is het niet mijn beroep, maar ja als IT'er wordt je geacht de web site te maken en ieders computer probleem op te lossen.  Verder kijkt men ook naar mij voor flyers, promotie, persberichten en wordt ik gevraagd voor de bewaking en de kassa. Inmiddels krijg ik ook hulp van Jessica voor de plaatjes, want ook dat vereist bepaalde vaardigheden die ik niet echt heb.

Het was best moeilijk het symposium financieel op de rit te krijgen, ik heb zelfs nog zonder succes een crowdfunding campagne gestart. Die liep helaas dood op de crowd-funding  website, die veel te veel barieeres heeft waardoor vele geïnteresseerden toch afhaakten en we niet de benodigde 50 stemmen haalden. Gelukkig was daar de graaf die de ruimhartig sponsort en Heinz die ondanks zijn 74 jaar niet snel opgeeft en honderden telefoontjes heeft gepleegd om de benodigde sponsor gelden bij elkaar te brengen.

Het Holzbildhauer Festival

Houtbeeldhouwers in actie

Het  hout-beeldhouwers-festival zal plaats vinden van 9 tot 15 augustus op de Festplatz in Stünzel.  Stünzel ligt precies in het midden van de E1 lange afstands wandelroute die van de Noordkaap naar Italië loopt. Van alle landen langs deze weg zijn de beste professionele kunstenaars uitgenodigd om te werken aan het volken verbindend thema: “Der gemeinsame Weg ist das Ziel”.  Van de groep geselecteerde kunstenaars blijkt er een oorspronkelijk uit Nederland te komen, dat kan haast geen toeval zijn. Inmiddels verwelkomen we: Finland: Risto Immonen,  Noorwegen: Hubertus Schaper, Denemarken: Kurt Schmidt, Duitsland: Martina Kreitmeier en uit Zwitserland: Martin Bill. Italië en Zweden zijn nog open op dit moment.

Bent u in augustus in de buurt, dan kunt u de kunstenaars live aan het werk zien op de Festplatz in Stünzel, leuk om in de vakantie even te gaan kijken! Je kan natuurlijk ook via de E1 naar Stünzel lopen, ik ken inmiddels helden die dit gaan doen.

Check ook de web site: http://www.holzkunst-stunzel.de/


Dit is trouwens de eerste keer dat ik een web site in het Duits gemaakt heb, dat viel nog niet mee, Duits is moeilijker te schrijven dan te spreken.  Het resultaat is nu een site met Rudi Carell Duits, wat overigens door de Duitsers hier weer als schattig wordt ervaren, er wordt nog aan gewerkt.

Werk van de exposerende kunstenaars

Festplatz Stünzel en omgeving

Er zit een slapende horeca vergunning op de Glitzer Bar

Glitzer Bar, zoals wij deze aantroffen..... Time stood Still

Gisteren even op bezoek geweest bij de burgemeester,  om eens te praten over de exploitatie mogelijkheden van het alom bekende Altes Gasthaus Stünzel.  Ik sta op goede voet  met de burgemeester, hij kwam hier onlangs zelfs nog even langs met zijn  vrouw om  haar onze vloer in de gang  te laten zien.  Niet dat ze  speciaal hiervoor naar Stünzel waren gekomen, maar hier tegenover is een café en daar waren ze op een familie-feestje. Dus in de rookpauze even naar de overburen  gelopen, om een praatje maken met die gekke Hollander, bekend van de Klima-Schutz-Preis.

Oorspronkelijk was de aanwezigheid van een naburig café een van onze onmogelijke eisen bij het zoeken naar ons droomhuis. Het bleek echt te bestaan,  en we zijn er nog steeds heel blij mee. Maar nu blijkt dat de eigenaresse gezondheidsproblemen heeft en aan het eind van jaar stopt met het café. Dat is echt heel jammer voor het dorp, want het café heeft een enorm aantrekkingskracht op dagjes mensen die hier in het bos eerst een rondje lopen en dan daarna lekker Kaffe und Kuchen, of een lekkere Schnapss komen nuttigen. Verder zijn er veel besloten feestjes in het café en vinden alle verenings-vergaderingen daar plaats.

Het weg vallen van het café zal een gemis zijn voor het dorp, en als voorproefje hadden we hier gisteren in het Gasthaus al een vergadering van een van de verenigingen want de overbuurvrouw-café-houdster ligt in het ziekenhuis. Koffie, thee en biertjes schenken was mijn lot, gelukkig voor het goede doel: een houtkunst beeldhouwers festival dat hier van de zomer gaat plaats vinden (later meer).

The party is over now

Ons Gasthaus is tot midden jaren 80 van de vorige eeuw in functie gebleven, en is nog steeds weid en zijd bekend. Vooral de "Glitzer Bar" hier in de kelder is beroemd en berucht vanwege de wilde feesten die hier ten tijden van de Glitterock hier werden gegeven. Nog regelmatig staan er mensen aan de deur om te vragen wanneer wij het Gasthaus en de bar weer openen? Iedereen heeft hier wel eens een feest gehad lijkt wel. Toen dit Gasthuis weg viel is de overbuurvrouw een lunch cafe begonnen, naar eigen zeggen om eens wat anders om handen te hebben dan agrarische zaken, maaar het kwam natuurlijk goed uit dat ons Gasthaus dicht was en er nog steeds aanloop is.

Gang vloer

Terug naar de burgemeester, hij vertelde ons dat er slapende horeca en gasthuis vergunning (met sterke drank) op ons pand zit. Als we willen kunnen we die weer tot leven wekken, de gemeente zal ons daarin volledig ondersteunen, en dat is fijn om te horen. Het is een enorme papierwinkel maar niet onmogelijk, zeker met hun hulp. Vind het sowieso mooi dat gemeente altijd klaar staat om te helpen, daar zijn ze voor, zeggen ze zelf, prachtig die instelling.

Vanwege het feit dat het pand een monument (Denkmal) is, schijnen we ons geen zorgen te hoeven maken over kostbare bouwkundige veranderingen (zoals trappen die niet aan de normen voldoen). Dat schept weer mogelijkheden naar de toekomst, we kunnen wellicht dus meer gaan doen dan alleen een vakantie huis. Ik denk aan een motorcamping, wandelaars Gasthaus, een gezellige bar, een lunchroom, een restaurant, een locatie voor allerlei ecologische workshops, genoeg om over na te denken. 

Herfstvakantie 2013

Zit je wel eens rustig op de bank Frank? Kijk je wel eens uit het raam? Doe je wel eens niks? Enig idee waarom  je zo moe bent vandaag ? In plaats van blog schrijven heb je voor het Greatesthitslive project een Facebook pagina in elkaar gezet. Dit terwijl je nog geen dag terug bent van een herfstvakantie in je Duitse bouwvallige zoete inval, die je ook nog onderbroken hebt door drie dagen in NL te gaan werken, terwijl ook nog het huis van je dochter bijna afbrandt, obsessief, gek, prettig gestoord, oordeelt u zelf maar.

De werkvoorbereiders

Lekker in de herfstzon

Als werkvoorbereiders voor de herfstvakantie gingen Bert en ik donderdagavond al naar Stünzel om de puinhopen die we de vorige keer hadden achtergelaten zoveel mogelijk op te ruimen, en er voor te zorgen dat we nog een slag konden maken met de verwarmingsleidingen. Vorige keer waren we gestopt omdat de buizen op waren, inmiddels zijn er weer nieuwe dus konden we meteen aan de slag. Bert houdt niet van knietjes in de leidingen, en leeft zich daarom geheel uit met het buigijzer, het aantal koppelingen wordt hierdoor steeds verder gereduceerd, en ook houden we steeds minder restjes over.  Netto resultaat na twee dagen is dat de tweede verdieping, het trappenhuis van een naar twee, en nog wat stukken op het eerste bordes van buizen zijn voorzien, dat schiet al aardig op dus.

Daarnaast heeft Kees nog kamer 7, 8 en 9 van nieuwe stroombekabeling voorzien, net voor de grote club mensen aankwam.  Nu het grove hakwerk gedaan is en de diverse leidingen geplaatst zijn, kunnen kamer 7, 8 en 9 ook weer gebruikt worden als slaapkamer, dat is toch we weer een kleine mijlpaal. Bovendien hebben we deze kamers nodig als we in kamer 1 en 2 gaan hakken, en staat ons dus niks meer in de weg om dat te gaan doen, alleen misschien de winter die aanstaande is. Ik laat me ook niet gek maken, we zien zien wel hoe ver we gaan komen dit jaar. Tenslotte weet ik nog steeds niet wat voor verwarmingsketel er komt, wel dat het pellets als primaire brandstof worden, maar het precieze keteltype is nog niet duidelijk op dit moment.

Steeds drukker

Vanaf zaterdag stroomt het huis echt vol en zijn we opeens met zijn twaalven (Bert, Els, Kees,
Lianne, Eliza, Rixt, Aafke, Frank, Anne Bouke, Karin, Cor, Chris en een hond).  En net als vorig jaar wordt het ook weer erg mooi en warm herfstweer, echt weer om buiten dingen te gaan doen. Dan heb ik het over lekker buiten lunchen, vakwerk verven en overstek in de schuur dicht timmeren met planken, die dan ook weer geverfd kunnen worden.  De kraanvogels vliegen ook weer over, maar maken dit jaar helaas geen stop, jammer maar wellicht volgend jaar dan misschien.  Zondagavond rijden Bert en ik weer naar West Friesland, moet helaas werken en kon  door onvoorziene omstandigheden geen hele week vrij krijgen.

Woensdagavond laat weer terug in Stünzel, samen met mijn zoon. Diezelfde avond, of eigenlijk nacht, komt er nog meer familie en aanhang.  We moeten ze ophalen in Bad Laasphe, want ze zijn enigszins verdwaald in de donkere nacht zonder navigatie en bellen ons op voor instructies.  maar ja, lastig  want hoe leg je nu uit waar ze heen moeten rijden als je niet weet wat er daar op de borden staat.  We besluiten naar Laasphe te rijden  en voor de bank aldaar te wachten, zodat ze achter ons aan kunnen rijden. Middernacht, enige mannen in leren jassen voor de bank, trekt ook de aandacht voor de politie, die dan ook een extra rondje rijdt.  Niet veel later treffen we de familie en rijden we de donkere berg weer op. De tweede auto met familie is met navigtie van de kaart verdwenen, en melden dat ze inmiddels in een donker bos op een zandpad rijden. Ze zijn vlakbij maar hebben waarschijnlijk niet helemaal het goede adres ingetikt, Stünzel heeft wel drie straten namenlijk. Via de telefoon praten we ze naar het Gasthof en zitten we om 01:30 aan de borrel met de herfst ploeg 2: Ekko, Marjolein, Cor, Julia, Jordi, Peer, Pier, Wiepkje, Annebouke, Cor, Chris, Ekko, Rixt, Aafke en Frank

Hooischuur

Overstek wit, balken bruin en
eerste vakken met leem

Het is de hele week al mooi weer met zelfs temperaturen tegen de 20 graden, prima weer om nog een slag aan de hooischuur te geven. Het vakwerk heeft een eerste laag bruine lak gekregen en de planken van het overstek zijn wit geverfd, was wel even een tour om bij het bovenste puntje te komen, maar uiteindelijk gelukt met een ladder op de steiger.

Vervolgens zijn we met stampleem begonnen om de vakwerk vakken dicht te maken. In ieder vakwerkvak timmer je drie (pan) latten, links, rechts en onder. Vervolgens maak je buitenkant dicht met stevige planken en een plaatje boord van 5mm die precies in het vak valt. Dan zet je aan de andere kant van de balk een plank, en ga je de leem met een moker er instampen. Dit doe je totdat er geen verdichting meer is, en dan kan je verder met de volgende laag. De bovenste laag is het lastigst omdat je dan niet naar beneden kan slaan, maar zijwaarts de leem plat moet slaan. Dacht eerst dat dit wel een leuk klusje voor de jonge kinderen zou zijn, maar nee, dit is echt heel zwaar en uiteindelijk was het alleen Ekko nog die de kracht had!  De kinderen hebben wel heel goed geholpen met het aanvoeren van leem. Ze scheppen de leem in emmers die vervolgens via een katrol naar boven worden getakeld.

Stampleem duo Ekko & Ekko in actie

Leem zit er in, nu nog een laag kalk

De eerste vijf vakken zijn dicht nu, dit gaat nog behoorlijk wat tijd kosten om alles dicht te krijgen. Vraag is ook of we dat wel willen, want het open karakter nu geeft wel een erg mooi uitzicht en veel licht binnen, te overwegen valt dan ook om er over de hele breedte veel glas in te zetten. Dit zal wel overlegd moeten worden met de Denkmalschutz vrees ik, maar wel iets dat ik serieus overweeg nu. Maar zelfs met glas, is er voorlopig nog genoeg te leem  te stampen, wie wil kan zich aanmelden, het is zwaar maar relaxed werk in de buitenlucht, dat je geheel tot rust laat komen, heel therapeutisch.

Opruimen

Na de zomer is er achter wat puin zo her en der achtergebleven, verder is er door de hooischuurklussen weer een hoop resthout bijgekomen. Ook komt de winter er aan, dus is het hard nodig om ook de tuin winterklaar te maken.  Met zo veel mensen is dit echter helemaal geen probleem en binnen no time, zijn alle bladeren bij elkaar geharkt, al het puin geruimd,  kubieke meters hout gehakt, lekkende dakpannen in de hooischuur vervangen, een oude grijper verwijderd, trampoline opgeruimd, gordijnen gemaakt, en alle kamers gedweild en stofgezogen.

De puinruimers

Van onszelf hadden we nog doosje stoofperen mee, Marjolein had ook peren mee zodat er lekker stoofperen gemaakt konden worden. Buurman Heinz had nog wat appels over die we zelf plukken mochten, zodat we echte Heinz Appelmoes gemaakt  hebben, erg lekker! 

Jagdgenossenschaft

Als eigenaar van een stuk grond in jachtgebieden wordt je ieder jaar door het jagersgilde gecompenseerd op de jaarlijkse vergadering. Vooraf komt de voorzitter je een envelop met geld thuis brengen, we krijgen maar liefst twee euro nog wat, nou daar kan je wat mee! Daarna wordt je uitgenodigd in de dorpskroeg om de vergadering bij te wonen, het bestuur te kiezen, eventueel bezwaar te maken en te stemmen over allerlei kleine en grote zaken. Bijzonder vond ik wel dat de penningmeester alle transacties van het gehele jaar ging door nemen, met tot op de cent nauwkeurige bedragen. Zo heeft men drie week wel vijf  euro rood gestaan, en daardoor een rente verlies van enige centen geleden, is gelukkig weer goed gekomen door de storting van contributie. Gelukkig was er nog wel geld genoeg om het hele dorp te trakteren op een heerlijke maaltijd aangevuld met lekkere biertjes en natuurlijk Schnapps, het was nog lang onrustig in Stünzel.


Over de hele  herfstvakantie maar liefst 21 mensen op bezoek gehad, niet allemaal tegelijk maar in verschillende ploegen. Was wederom bere gezellig en met zoveel mensen maak je ook weer een hoop voortgang.  Natuurlijk is er ook nog van het bos en de herfst genoten en zijn er kraanvogels overgevlogen die  helaas niet geland zijn, jammer genoeg heb ik mezelf te weinig tijd gegeven om hier bewust van te genieten, moet af en toe even niet vergeten dat het hier een vakantiehuis betreft en dat relaxen gewoon mag en moet.

Hier wordt gewerkt!