Hoe de iep weer terugkeerde naar Duitsland

Iepvervoer

In de bossen rond Stünzel groeiden vroeger veel iepen. De Stünzelaars en buurman Heinz in het bijzonder hielden van de iep en vinden het vreselijk jammer dat de iep is verdwenen.  De iepen, in Duitsland "Ulm" geheten en in het zuiden van Nederland "Olm", is verdwenen door de zogenaamde Hollandse iepenziekte en heeft alle iepen in het bos geveld.

Paar jaar geleden waren de buren bij ons op bezoek in Nederland en hebben wij een leuke rondvaart met Peter Jan door de grachten van Amsterdam gemaakt. Met name Heinz was helemaal lyrisch over alle prachtige majestueuze iepen langs de grachten, hij dacht dat ze uit heel Europa waren verdwenen en was zeer verheugd dat de iep nog bestond.

Een paar keer heb ik in het voorjaar geprobeerd om uit het in Amsterdam alom aanwezige iepenzaad een iepje voor Heinz op te kweken, maar dat is helaas mislukt. Ik ben dan ook geen kweker, daar zal het aan liggen. Peter Jan liet het er niet bij zitten en heeft stad en land afgezocht voor een reeds geteelde Hollandse iep (Ulmus hollandica) en is uiteindelijk geslaagd bij een kweker in Kesteren die de zeer resistente iep: Ulmus 'Columella' in de verkoop heeft.

Eind november was het dan zover en gingen met vier man de boom ophalen en naar Stünzel brengen. Het idee was de meterslange boom op de auto te binden met een paar sjorbanden en dan gaan. Het eerste probleem was natuurlijk de lak van de auto, die zou immers kunnen beschadigen.  Maar nu lieg ik want inruilwaarde boeit ons niet. Wat wel boeit is het "wel en wee" van de boom en die olm moet natuurlijk gezond en wel aankomen en mag niet kapot waaien of sterven wegens de nogal lage temperaturen die dag. Emigratie is nooit makkelijk, ook niet voor een iep.

Operatie Olm

Behalve eventuele gezondheidsproblemen van de iep hebben we ook nog te maken met Duitse regelgeving. Voor iedere oplossing is er wel een bijbehorende Duitse regel die er voor zorgt dat die oplossing toch niet zo simpel is als aanvankelijk gedacht. Nu blijkt dat bij vervoer op het dak alles hermetisch verpakt dient te zijn zodat er niks los kan raken en weg kan vliegen. Dus niet doen zoals ik, toen ik met vijf gipsplaten op de imperiaal bij de Praxis weg reed en thuis aankwam met gehalveerde platen, niets van gemerkt. Zo dus niet, wij hebben ons voorbereid en gaan met dekens, sjorbanden, matrassen, dekzeilen en extra plastic op weg naar de kweker in Kesteren, om deze mega iep op te halen en aan onze gewaagde trip te beginnen en dat ook nog zonder winterbanden (sssttt).

Eenmaal bij de kweker volgt eerst een kleine shock, de boom zou bij de ingang staan en daar staan alleen enorme bomen die krijgen we nooit op het dak van de Renault, zonder kraan en zonder de inruilwaarde direct naar het nulpunt te brengen. Dan volgt al snel de deceptie, het boompje staat toch ergens anders en blijkt zo klein dat deze met gemak in de auto past. Alle stress voor niks, maar wel weer een verhaal voor de borreltafel.

Buurman Heinz is gelukkig zeer blij met zijn boom, hij staat prachtig prominent in zijn uitzicht op een plek waar onlangs een andere boom is overleden. Ook bij ons in de tuin staat nu een iep want alleen is maar alleen. Nu maar hopen dat de iep aanslaat en het niet zo vergaat als ons appelboompje.


Check ook het leuke filmpje van Wout Boekeloo:  https://vimeo.com/243643509

De dood kruist iets te vaak mijn pad

Mijn ouders op bezoek

Het is al enige tijd stil op deze blog, sommigen denken hij is op sterven na dood, er zijn echter goede redenen voor de blog stilte.

Het begon in het voorjaar van 2017, het appelboompje dat we van de dorpsbewoners als welkomstgeschenk, blijkt ook na de reanimatie in de herfst dood.  Op zich een slecht teken, want dit jaar zitten we er precies vijf jaar en dat zou reden tot een feestje moeten zijn. Het feestje stellen we nog maar even uit want rampspoed komt nooit alleen.

De appelboom wordt geplant in  2013

Na het dode boompje kregen we te maken met een half dode auto bij Berlijn en niet lang daarna was ook de andere auto rijp voor het autokerkhof. Reparaties, wachten nieuwe auto zoeken het kost allemaal zeeën van tijd en we zijn hier nog niet klaar  mee.  Benzine en ik zijn geen vrienden, dat begon al met die Tomos brommer in 1975. Apparaten op brandstof ze gaan in mijn handen altijd stuk, in Stünzel hebben we inmiddels al een motormaaier, kettingzaag en bosmaaier versleten. Ben intussen bezig al deze apparaten te vervangen door elektrische varianten op accu. De E-auto laat echter nog wel even op zich wachten nog.

Vader en moeder in 2013

Een grotere shock is dat op 9 juni 2017 mijn vader op 89 jarige leeftijd  is overleden op de dag dat mijn vader en moeder zouden verhuizen naar een tehuis. De verhuizing en de zorg voor mijn moeder zijn hem teveel geworden. Het tehuis is uiteindelijk niet door gegaan en mijn moeder zit nu een ander verpleeghuis waar ze goed word opgevangen.Vier jaar  geleden in 2013 zijn ze nog een keer in Stünzel wezen kijken wat ze prachtig vonden, ik schreef toen dit artikel.  Ben erg blij dat ze het projekt en de plek nog bewust hebben meegemaakt.  Veel van hun spullen zullen een tweede leven krijgen in het Gasthaus nu wij druk zijn met het ontruimen van het ouderlijke  huis.

Donderdagavond reed ik weer een keer naar Stünzel waar Bert en Mona Liza momenteel langere tijd verblijven. Dus het is niet zo dat er niks meer gebeurd, het is meer dat ik momenteel weinig tijd en inspiratie heb om een verhaaltje te typen. Alles loopt een beetje door elkaar in mijn hoofd en met de concentratie is het ook al niet best.

Alleen in een busje vol spullen en tegels voor de douche in kamer 1 hoorde ik via de Duitse radio (Eins live) dat Chester Bennington, de zanger van een van mijn favorite bands, zich zelf het leven had genomen. Drie week geleden had ik ze nog gezien op Rock Werchter, sterker nog zij waren de reden dat ik vorig jaar november direct kaarten had gekocht toen ik hoorde dat Linkin Park zou spelen. De Duitse radio paste de programmering direct aan en draaide de restende drie uur van de rit voornamelijk nog Linkin Park als eerbetoon. Ik mooi lekker meebrullen alleen in de auto, al greep het me wel aan af en toe.

Om toch positief te eindigen de schimmel die al witte kozijnen grijs laten kleuren aan de buitenkant is plotseling overleden en het verfwerk wordt weer helder wit, ooit wonnen we er een gevelwedstrijd mee.  Soms is de dood ook  mooi en hopelijk de toekomst ook weer. Volgende keer weer verbouw nieuws.